SKIJAŠKO TRČANJE

Skijaško trčanje je najstariji vid skijanja.  Nastalo je prvenstveno kao potreba za jednostavnijim transportom ljudi preko zasniježenih i zaleđenih površina u hladnim područjima, posebno sjeverne Evrope i Azije.

PRAVILA
Takmičari koriste dvije osnovne tehnke skijaškog trčanja: klasičnu kod koje skijaš svoje skije gura paralelno jednu pa drugu, kroz mašinom napravljene smučine – špure u snijegu i slobodnu tehniku gdje skijaš klizi po snijegu na način sličan brzim klizačima, odgurujući se od unutrašnje ivice skija, naizmjenično.
Kod slobodne tehnike se koriste kraće skije. Ova klizna tehnika je malo brža od klasične – u prosjeku oko 8% brža na istu razdaljinu.

Kod Olimpijskog Skijaškog trčanja žene takmiče Individualni sprint, Timski sprint, 10 km individualni start, 15 km distance (pursuit) – potera, 30 km grupni (mass) start i štafete 4 x 10 km.

 Muskarci takmiče u Individualni sprint, Timski sprint, 15 km individualni start, 50 km Mass start i 4 x 10 km štafete. Tehnike se koriste naizmjenično, (klasična ili slobodna) u 10 i 15 km Individualni start, Individualni sprint, Timski sprint i Mass start, što zavisi od ciklusa Olimpijskih Igara.

U Nordijskom – Skijaškom trčanju do prije nekoliko decenija takmičenja su se razlikovala, slično brzom hodanju, samo po dužini staze koju je trebalo što prije savladati. Uvođenje novih stilova trčanja, kao i timskih takmičenja, na radost publike, koje često pored staza ima i na desetine hiljada, doprinijelo je većoj atraktivnosti ovog sporta.

Staze po kojima se danas takmičari nadmeću predstavljaju kombinacije ravnih djelova, uzbrdica i spustova, i traže super pripremljenost takmičara. Pored pojedinačnih postoje i takmičenja timova, pri čemu rezultat tima čini zbir vremena svih takmičara u njemu.

Takmičenja timova su obično na stazama dugačkim po desetak kilometara, dok se pojedinci utrkuju na stazama od pet do pedeset kilometara.

 Iako je ozbiljno bavljenje nordijskim skijanjem super težak sport, za amatere ono može biti jako prijatna rekreacija. Brzo savlađivanje tehnike skijanja i osnovnih pokreta, mala opasnost od povreda i prirodnost kretanja dozvoljava da se nordijskim skijanjem bave ljudi različitih godina, fizičke snage i pripremljenosti i interesovanja. Samo treba pronaći mjesto sa dovoljno snega i – naprijed.

 Za bavljenje nordijskim skijanjem potrebne su daske, cipele, vezovi i štapovi. Jedna od prednosti ovog sporta je sto je oprema za skijanje daleko jeftinija od opreme za alpske discipline. Najčesća dilema kod rekreativaca je da li skijati po već gotovim stazama ili po netaknutoj prirodi. 

Za uređenje staza koriste se specijalne mašine koje iza sebe ostavljaju trag sličan šinama, tako da skijaš ne mora pretjerano da brine kuda će da se kreće, već može jednostavno da se prepusti uživanju. Po utabanom snegu skijanje je mnogo jednostavnije i lakše nego po divljini.

Sa druge strane, skijanje van staza može biti daleko zanimljivije, naročito po sunčanom vremenu, kada je površina snijega zaledjena, pa skijaš ima jedinstven doživljaj da kliza po vazduhu.

Skijanje po divljini krije i snijegom prekrivena iznenađenja poput oborenih trupaca, potoka ili kamenja, ali ponekad i zaboravljene zamke za medvede ili vukove.