Majk Tajson – najopasniji bokser u istoriji
Michael Gerard Tison, poznat u svijetu kao Majk Tajson ili Malik Abdul Aziz, bivši je američki bokser, priznat po osvajanju svijetske titule u teškoj kategoriji i najmlađem u istoriji koji je osvojio titulu u toj kategoriji.
Tajson je rođen u Brovnsville-u, Brooklin 30. juna 1966, i sin je Purcell-a Tison-a (biološkog oca kojeg nikada nije poznavao) i Lorne Mae Smith. Majkl je Džimija Kirkpatricka uvijek smatrao svojim pravim ocem, jer je on bio taj koji ga je čuvao.
Njegova porodica pretrpjela je velike ekonomske poteškoće s obzirom da je majka bila glava domaćinstva i ostala bez posla, pa su bili prinuđeni da žive u napuštenim zgradama. Oko 1973. godine prestao je da pohađa školu, jer ga je vređala njegova težina, šepurenje i stalno hodanje sa sestrom. Zbog teške situacije u kojoj živi njegova porodica, Majk Tajson je krenuo pogrešnim putem i počeo da krade. 1976. godine uhapšen je zbog krađe kreditne kartice i zbog malih nasilnih zločina.
Do 1977, Majk Tajson je počeo da učestvuje u uličnim tučama u kojima su se ljudi kladili, pa je počeo da bude poznat u svom gradu. Dvije godine kasnije već je hapšen 38 puta, pa ga je pravosudni sistem poslao u specijalne škole, gdje je dobio hlorpromazin.
Dok je zadržan, pretukao je jednog od zatvorenika, pa je poslat u KPZ Elmvood, gdje je upoznao Bobija Stevarta, bivšeg profesionalnog boksera. Stevart je nekoliko mjeseci trenirao Majkl Tajsona i marta 1980. upoznao ga je sa poznatim trenerom Cus D’Amatoom. D’Amato i njegov pomoćnik Teddi Atlas počeli su da treniraju Majkla i pokušavali da uvedu Tisona u bokserski svijet.
Tajson je počeo da se bori u takozvanim pušačkim, mjestima gdje je cigareta bilo u izobilju, a tuče nisu bile legalne. Njegova prva borba je dobijena mjeseca maja 1981. godine u trećem kolu, u klubu dječaka Holioke. Poslije 10 borbi, iste godine, učestvovao je na Olimpijskim igrama mladih. Pobjedio je i na svim regionalnim turnirima, tako da je u Koloradu ostvario klasifikaciju za borbu za nacionalnu titulu, pobjedivši sve rivale nokautom u prvoj rundi. Za svoje nastupe dobio je nadimak Tank, pošto je u 14. godini imao 91 kg.
U novembru 1981. borio se protiv Ernieja Benneta, boksera sa boljom bokserskom reputacijom od Tisona i osporio bi svoju poslednju amatersku borbu prije nego što je postao profesionalac. Poražen je prvi put u karijeri.
Godinu dana kasnije, 1982. godine, odbranio je naslov Olimpijskih igara za mlade protiv Keltona Brovn-a, kojeg je pobjedio u prvom kolu. Nešto kasnije njegova majka je preminula, događaj koji je u velikoj mjeri uticao na Majkl Tajsona i ponovo počeo da krade. Na kraju se osvrnuo na situacije u kojima živi i vratio se treninzima sa D’Amatoom.
U decembru iste godine bokser je prvi put izgubio na turniru, na američkom amaterskom prvenstvu u Indianapolisu, gdje je poražen od Al Evansa. Poslije tog poraza pobjedio je u narednih šest mečeva, da bi mogao da igra Zlatne rukavice u martu 1983. godine, gdje je osvojio srebrnu medalju nakon što je jednoglasnom odlukom izgubio od Craig-a Paine-a. Takođe je pobjedio na turniru Concacaf do 19 godina dvije uzastopne godine.
Započeo je 1984. godinu pobjeđujući u svim svojim mečevima, uspjevajući da osvoji Zlatne rukavice teškaša protiv Jonathana Littlesa. Majk Tajson je bio favorit za pobjedu i predstavljao je svoju zemlju na Olimpijskim igrama 1984. godine. Međutim, Tajson bi izgubio odlukom sudija protiv Henrija Tillmana. 16. septembra te godine osvojio je Tammer turnir u Tampereu, a odatle je počeo da se bavi profesionalnim boksom.
Prva Tajsonova profesionalna borba bila je 6. marta 1985. godine u mestu Albani u državi Nev Iork, borba u kojoj je u prvoj rundi pobjedio portorikanskog Hektora Mercedesa. Mikea su počeli prepoznavati u boksu, a od njegovog četvrtog meča u Atlantic Citiju, njegove večeri su se prenosile na ESPN. 4.
Januara 1986, suočio se sa Daveom Jacoom, a Majkl je na kraju pobjedio. Poslije dvije pobjede, suočio se sa Steveom Zouskim, kojeg je pobjedio poslije tri runde. Međutim, dobio je nekoliko udaraca od rivala u uvo koje je bilo posječeno u porodičnoj nesreći, što je generisalo akutnu infekciju. Nakon zarastanja zaraze, Tajsonu je nedostajalo tempa za svoju slijedeću borbu protiv Jamesa Tillisa, ali je ipak mogao da pobjedi odlukom u deset rundi. U to vrijeme, televizijski kanal HBO potpisao je ugovor sa bokserom da prenosi sve njegove borbe.
Jula 1986, suočio se sa sinom istorijskog Joea Fraziera, Marvisom, koji je takođe poražen u napadu. Njegov slijedeći protivnik bio je Jose Ribalta, kojeg je pobjedio u drugoj, osmoj i desetoj rundi. Nakon pobjede nad Ribaltom, pregovori su počeli da organizuju borbu za svijetski naslov u Las Vegasu. 22. novembra 1986, Majk Tajson borio se protiv Trevora Berbick-a, prvaka u teškoj kategoriji Svijetskog bokserskog savijeta, kojeg je pobjedio nokautom u drugoj rundi, čineći ga najmlađim svjetskim prvakom u teškoj kategoriji u svjetskoj istoriji.
Do 1987. godine, Tajson se nastavio suočavati sa najboljim teškašima , sa ciljem da prikupi sve svijetske pojaseve. Titulu je odbranio protiv Jamesa „Bonecrushera“ Smitha 7. marta u Las Vegasu u državi Nevada, pobjedivši poenima nakon jednoglasne odluke, uspjevši da osvoji pojas Svijetske bokserske asocijacije. Prvog avgusta te godine došlo je do borbe protiv Tonija Takera, koji je posjedovao pojas Međunarodne bokserske federacije.
Zbog depresivnih problema, Majk Tajson je svladao stres prije borbe do te mjere da je razmišljao o povlačenju. Nekoliko dana prije nego što je napustio hotel u Las Vegasu i izlazio mnogo puta. Tajson je trenirao samo dvije nedelje prije borbe. Ipak, uspio je da pobjedi po bodovima i postao je neprikosnoveni svjetski šampion svih tegova.
Tajson je 1986. osvojio 3 titule, a želio je da osvoji i četvrtu, pa će se boriti protiv Tirela Bigsa, koji je bio olimpijski šampion 1984. godine, pozadina nije uplašila Tajsona, jer je pobjedio rivala tehničkim nokautom u sedam krugova. 22. januara 1988, suočio se sa poslednjim ujedinjenim šampionom Larrijem Holmesom, kojeg je pobjedio od TKO u 4 runde. U martu se borio protiv Tonija Tabsa u Tokiju, na egzibicionom meču. Još jednom je Tajson bio pobjednik. 27. juna iste godine, Majkl Spinks borio se protiv Tajsona. Međutim, Tajson je pobjedio i tom pobjedom je Majkl dostigao vrhunac karijere.
Majk Tajson počeo je da ima mnogo problema u privatnom životu, razvod sa suprugom, optužbe štampe za njegov noćni život, denuncijacija Bila Caitona među ostalim problemima, počeli su da obelježavaju pad bokserske karijere. 25. februara 1989. godine, Tajson se suočio sa Frankom Brunom, kojeg je pobjedio tehničkim nokautom u pet rundi. Sledeći meč bio je protiv Carla Villiamsa, kojeg je pobjedio TKO u prvom kolu, 21. jula.
Februara 1990. godine u Tokiju se suočio sa Jamesom Busterom Douglasom, a Tajson je poražen u desetoj rundi. Tuča je bila događaj godine za časopis The Ring, pa je bokser zauzeo naslovnicu Sports Illustrated-a. Nakon poraza, Majkl je angažovao Richiea Giachettija za trenera.
Jula 1991. godine, u apartmanu u hotelu Canterburi u Indianapolisu, Majk Tajson i 18-godišnji student sa ostrva Roche koji su učestvovali na takmičenju „Miss Black America“ bokser je optužen za silovanje. 26. marta sledeće godine, sudija Patricia Gifford osudila je Tajsona na šest godina zatvora i 30.000 dolara odštete žrtvi. Međutim, 3 godine i 8 mjeseci kasnije, Tajson je pušten zbog dobrog ponašanja.
Po povratku iz zatvora, u avgustu 1995. godine, borio se protiv Petera McNeeleija, a Majk Tajson je u dva navrata srušio svog rivala, ali McNeeleiev trener je ušao u ring da zaustavi borbu i oni su diskvalifikovani. Pobjedio je Franka tehničkim nokautom u tri runde, osvojivši VBC pojas.
Imajući VBC pojas u svom posjedu, želio je da se ponovo ujedini i zato je odlučio da se bori protiv šampiona Svjetske bokserske asocijacije (VBA), Brucea Seldona. Tuča se dogodila u septembru 1996. godine i Tajson je uspio da pobjedi Seldona u jednom napadu. Lennok Levis je podnio tužbu jer Majkl prije njega nije branio titulu, pa je VBC uzeo pojas. Poslije ovog i sa samo titulom Svjetske bokserske asocijacije, Tajson se 9. novembra 1996. godine u MGM Grand Garden Areni u Las Vegasu suočio sa Evanderom “Real Deal” Holifieldom. Tajson je izgubio od TKO u jedanaestoj rundi.
Juna slijedeće godine odigrao se revanš između dva boksera, gdje je Majk Tajson diskvalifikovan u trećoj rundi zbog grickanja ušiju rivala. 9. jula 1997. godine, Tajsonova bokserska licenca je jednoglasno oduzeta u državi Nevada i morala je da plati 3 miliona dolara za plaćanje troškova Holifieldovog uha. Međutim, 18. oktobra 1998, komisija je glasala za vraćanje licence.
Uprkos tome što je između 1995. i 1997. godine osvojio 114 miliona dolara, Majk Tajson je potrošio veći dio svog bogatstva i imao je veoma visoke poreske dugove. Ubrzo nakon što je doživio motociklističku nesreću, slomio mu je rebro, rame i pluća. Krajem 1998. godine, nakon što mu je vraćena dozvola za boks, imao je dug od oko 13 miliona dolara.
Januara 1999, borio se protiv Južnoafrikanca Fransoa Bota, a Tajson je uspio da pobjednički izađe. 6. februara te godine, Tajson bi ponovo imao problema sa pravdom i bio bi osuđen na dvije godine zatvora, novčanu kaznu od 5.000 dolara, dvije godine uslovno i na 2000 sati društveno korisnog rada zbog udaranja dva vozača, nakon saobraćajne nesreće koju je doživio 1998. Nakon puštanja na slobodu, 23. novembra 1999, suočio se sa Orlinom Norrisom. Tuča je otkazana jer je Tajson nokautirao Norrisa i kada je pao povredio je koljeno i nije mogao da nastavi.
Oko 2000. borio se protiv Juliusa Francisa na Manchester Evening Nevs Areni u Engleskoj, u kojoj je Tajson u drugom kolu pobjedio nokautom. U junu iste godine borio se protiv Lou Savaresea, kojeg je pobjedio u prvom krugu; Iako je tuča završena, Tajson je nastavio da udara svog rivala, a u pokušaju sudije da ih razdvoji, Amerikanac ga je napao. Zbog te akcije kažnjen je sa 187.500 američkih dolara.
Prije jedne od borbi, Tajson je bio pozitivan na testiranje na droge, jer je uzorak urina pokazivao tragove marihuane; takođe su vlasti uvjeravale da je Majk Tajson koristio urin drugih ljudi u antidoping testovima kako bi izbjegao otkrivanje. Za ove radnje sankcionisan je devedeset dana i dobio je novčanu kaznu od 5.000 dolara i donaciju od 200.000 dolara u dobrotvorne svrhe. Nakon što je završio plaćanje kazne, tokom pripreme za druge bitke, 2001. godine vratio se da bude optužen za silovanje, ali ovaj put je oslobođen svake krivice. Njegov sledeći meč bio je protiv Brajana Nilsena u Kopenhagenu, kojeg je pobjedio u sedam kola tehničkim nokautom.
Juna 2002, ponovo je imao priliku da osvoji svjetsku titulu u teškoj kategoriji, suočavajući se sa Britancem Lennokom Levisom, ali Tajson je nažalost pretučen nokautom u osmoj rundi. Njegov slijedeći meč odigrao se 22. februara 2003. godine protiv Clifforda Etiennea, kojeg je uspio da zadovolji. U junu 2003. godine, optužen je za napad, uznemiravanje i neuredno ponašanje nakon što je učestvovao u svađi sa dva muškarca u hotelu u Bruklinu.
Časopis The Ring tu godinu je izabrao za 16. mjesto na listi 100 najboljih udarača svih vremena. 30. jula 2004. godine suočio se sa Britancem Dannijem Villiamsom, a u četvrtoj rundi izgubio je nokautom. Poslije tuče je otkriveno da je zadobio povredu noge. Do 11. juna 2005. izgubio je poslednju borbu protiv Irca Kevina McBridea, jer je bio van forme, pa je najavio povlačenje iz ringa nakon dvadeset godina karijere, potvrđujući:
Ne mogu da nastavim sa ovim. Ne mogu da nastavim da lažem sebe. Neću nastaviti da kvarim ovaj sport. To je jednostavno moj kraj. Gotovo je.
Decembra 2006, uhapšen je u Scottsdale-u u državi Arizona zbog vožnje pod visokim nivoom droge. 22. januara 2007. godine, okružni viši sud u Maricopi priznao je krivicu za krivično dijelo posjedovanje droge i prekršaje zbog vožnje pod njegovim uticajem. On je 24. septembra iste godine osuđen zbog optužbi za posjedovanje opojnih droga i vožnju pod dejstvom droga, a u novembru je osuđen na 24 sata zatvora, 360 sati javnih usluga i tri godine uslovne kazne.
Aprila 2012. godine, Majk Tajson je debitovao u Las Vegasu monologom svog života. Iste godine osnovao je dobrotvornu organizaciju za pomoć dijeci iz nestrukturiranih domova. 23. avgusta 2013, debitovao je kao promoter boksa sa svojom kompanijom Iron Mike Productions.
Svakako jedan od najboljih boksera svih vremena, uzivao sam gledajuci ga u ringu.
Bio je bokser zbog kog je vrijedjelo ustati i u 3h ujutru,iako se znalo da će meč završiti za dva tri minuta,njegov stil boksa do prije nego što je završio u zatvoru bio je impresivan,najatraktivniji sigurno,kasnije više nije bio na tom nivou,prije svega mislim da i nije više trenirao dovoljno,trošio je pare na sve i svašta,kupovao čak i nekim kvazi prijateljima automobile,kuće,trošio na žene,kocku,drogu i na kraju ostao bez ičega.
Po meni je Tajson najbolji
Bio i ostao najopasnijii najbllji bokser dugacka istorija iza njega
Za mene je bokser svih vremena i ne moze ga niko zamjenit.. Tezak zivot i situacije u keje se nalazio su ga dovele do problema.. Kraja da bi prezovio u mladosti nije nista novo.. Takav je zivot tamo lako skrenes sa puta